Gürsel Tokmakoğlu|
Okuyucu
|
Sosyal durum tespiti ve buna karşılık bazı yapılacaklar hakkında bir yazı okuyacaksınız. Amacımız insanımızın moral değerleriyle ilgili yapısını analiz etmek ve yapılabilecek bazı olumlu çalışmaları bulmamıza yardımcı olmak. Neticede özgüvenli, kendiyle barışık, canlı, dinamik bir toplum olmamız gerekiyor.
Ne durumdayız? Yüzeyselleşiyoruz…
Beğeni ölçülerimiz daraldı. Estetikten tutun, öncelik alması gerekeni bile öne çıkarmaktan geri kalmış durumdayız. Bayağı olanı baştacı yapıyoruz. Değersize fazladan değer atfediyoruz.
Daralmış ve çaresiz hislerle sokağa çıkan bir toplum olduk; kavgacı ve huzursuz.
Okumuyor bakıyoruz. Baktıklarımızı paylaşıyoruz. Kendimize bir görev vermişiz, bazı sözcülerin her dediğini anlamadan paylaşmak gibi; bu ne sosyal olmak ne de duyarlı!
Eleştirmiyor kavga ediyoruz. Oynamıyor, oynayanı seyredip eleştiriyoruz.
Değerli olanı değersizleştiriliyoruz. Neden? Kendini göstermek isteyen, diğerlerinin güzelliklerini örtmeli! Bu tip küçük hesaplar içindeyiz.
Özellikli ve donanımlı olma yarışı verdiğimizi zannediyoruz ama nedense karşılığını alamıyoruz. Çocuklarımız bile bir şaşkınlık içinde büyüyorlar.
Kazanamıyoruz. Göç ediyoruz. Kökleşemiyoruz. Sevmiyoruz, seviyor gibi yapıyoruz. Kapılıp gittiğimiz şeyleri sorgulamaktan aciziz. Bakıyor, görmüyoruz.
Sorumluluk almaktan kaçıyoruz. Mühendislik yapmıyoruz. Teknik yönde ileri değiliz. Takip edemiyoruz, giderek geriliyoruz. Politize ve militarize oluyoruz. Sosyal sivilleşmeden uzaklaşıyoruz; buna karşılık ideolojik sivilleşmeye kayıyoruz. Böyle yapınca oldu zannediyoruz. Olmuyor!
Yanılıyoruz. Mutsuz oluyoruz. Toplum olarak neden memnun olacağımızı bilmiyoruz! Ne yapalım öyleyse?
Çocuklarımız istismara uğruyor. Kadınlara saldırılıyor. Sokak hayvanlarına eziyet çektiriyoruz… Ne oluyor böyle? Ama bunlar ortaya çıkan sivri uçlar, bu sivri uçlar sinir uçlarımız…
Elbette herkes çalışacak, terleyecek, üretecek; ama hakkettiği şekilde bir sosyal yaşamı da olacak. Kapkaççılıkla, fırsatçılıkla ve kayırmacılıkla öne çıkanların önü alınmazsa toplum rahatsız olur. Sosyal düzenden uçurumlar ortadan kalmalıdır.
Çağımızın sorunu olarak tarif edilen orta gelir tuzağından kurtulmak için yapılması gerekenler var. Orta direğin ezildiği ve kandırıldığı bu asırda yapılması gerekenler belli! Bu çoğunluk kesim mutlu edilmelidir. Çoğunluğu oluşturan sosyal yapı geliştirilir, zayıflatılmaz!
Halkı borçlandırıyoruz. Kredi imkanları sunuyoruz. Halbuki alacak güç yok, halbuki o tüketilen mal ve hizmete de ihtiyaç yok. Alamayan kıskanıyor, elde edemeyen kendini darda hissediyor…
Maddileşiyoruz, nesnelleşiyoruz, insanlığımızı unutuyoruz.
Bir kısırdöngü içindeyiz… Uğurböcekleri gül bitlerini temizlerdi. Güller çabuk büyüsün diye kimyasal kullandık. Güller büyüdü ama çabuk boynunu büktü. Uğurböcekleri gülün üzerindeki zehir sebebiyle öldü, giderek sayıları azaldı. Gül bitleri çoğaldı. Daha fazla kimyasala ihtiyaç duyulur oldu. Kısırdöngüyü bizler yaratıyoruz.
Arıların tozlama yapması gerekiyordu. Arılar doğal olmayan pek çok şeyden dolayı bahçelerimizden uzaklaştı. Tozlanmayan çiçekler ne yapsın, meyveler azaldı.
Aile yapılarımızı güçlü tutmamız gerekiyor, Bu yaşam düzenekleri bizi aileden uzaklaştırıyor. Evler yatakhane ve lokanta işlevi görür oldu. O sıcak yuva nelerde? Her türlü dert ve tasanın mahremiyet içinde çözümlenebildiği…
Halkı mutlu etme biçimi doğal ve gerçek unsurlara dayandırılmalıdır; yapay, geçici, meşru olmayandan kaçılmalıdır.
Çalışan, çalışma saati dışında sosyal etkinliklere katılmalı, hobileriyle ilgilenmeli, sohbet edebilmeli, kendini ifade edebilmeli, varlığından önce kendisi gurur duymalı, kahkaha atabilmelidir.
Yöneticilere düşen görevler var. Bazı yaşama dönük alanları boş geçiyoruz. Nedir bunlar? Spor, sanat, edebiyat, eğlence, müzik; ama hepsinden, çeşitlenmiş biçimde ve gerçekten kaliteli olanlarıyla ilgilenmemiz gerekiyor. Sporun, sanatın, vs. her dalı içinde yer bulmak, faaliyet göstermek… Bu hem güçlenme, özgüven, tatmin ve rahatlama hem de ilave ekonomi yaratır. Nerede salonlar, sahalar, gereçler, aletler, kolaylıklar?..
Neden düşünmüyoruz? Neden sosyal yaşamın unsurlarını kısırlaştırıyoruz? Neden içimize kapanır gibi bir durumdayız?
Bağırınca çok dinleneceğimizi mi zannediyoruz? Sakin tavırlı ve ayrıntılı konuşan, kendiyle barışık kişiliklere ihtiyaç var.
Bir tatminsizlik hali var. Bu hal bizi özgüvenli, barışık ve dinamik yapmaz. Ne yaptığımızı bilmemiz gerekiyor. Savrulmak hayra alamet değil.
Espri yapmayı bile unuttuk, tahammül sınırımız geriledi. Düşünce suç olmaz. Daha güçlü düşüncelerin ortaya çıkması için serbestlik şart. Biz bu yeni ve farklı düşüncelerle güçlenebiliriz, fark yaratabiliriz, anlaşmanın çıtasını yükseltebiliriz.
Dengeli bir yaşam arıyoruz. Yaşamın bir dengesi olduğumuzu hissetmemiz gerekiyor. Empati yapamaz olduk.
Anlayışlı olmaya ihtiyacımız var.
