FETÖ’cülerin ülkeye ne belalar açtığını 15 Temmuz 2016’dan bu yana milletçe daha açık bir şekilde görmekteyiz. Açılan davalarda sonlara gelindi. Akın Öztürk hakkındaki Anadolu Ajansı’nın 28 Şubat gününe ait “FETÖ’nün İnkâr Stratejisi” başlıklı yazının sonlarında, “İsrail bizi sattı!” itirafını okudum. Bu bana geçmişi anımsattı…
İki haftadır Pakistan ile Hindistan arasında Cammu Keşmir’deki bombalı saldır üzerine ortam gerildi. Son olarak iki ülke karşılıklı savaş uçaklarını düşürdüler. Gerginlik sürerken ülkelerden ve önemli uluslararası kuruluşlardan itidal çağrıları geldi. Sorunun temelindeki anlaşmazlık giderilmedikçe bu iki ülkenin anlaşmazlıkları ileride de sürecek görülüyor.
YÖK’te akademisyenlerle bir araya gelen MİT Başkanı Hakan Fidan, “Ekonomik ve siber tehditlere karşı bilinçli ve hazırlıklı olmalıyız,” dedi. Ben de bu yazı ile konunun önemini işaret etmek istedim. Zaman aleyhimize işliyor, aman dikkat ve biraz daha fazla çaba, hem de hep birlikte! Çünkü bu tür savaşlar sadece güvenlik güçlerinin değil, herkesin meselesidir.
Bilgeye ve bilgeliğe yeterince ihtiyaç duymuyor muyuz? Çağımızın konularında ileriye atılım yapılamamasının asıl nedeni bilge yetiştirebilen bir kültürümüzün olduğunu unutmak mı? Var olan değerlerin işaret ettiklerini yeterince yorumlayamıyoruz, düşüncelerini günümüzdeki kalıplarla belirginleştiremiyoruz, acaba durum böyle mi? Gelir geçer konularla zamanı hoşça değerlendirdiğini zannedenlerden miyiz? Anlaşılan o ki, olanı yeterince hazmedebilmek ve ilerilere sıçrayabilmek için bilgelikle ilgili bir sorgulama içinde olmamız gerekiyor.
Suriye’ye kalıcı barışın gelebilmesi için taraflar arasında yoğun diplomatik çabaların sürdüğü bugünlerde Türkiye’de en çok konuşulan, Suriye’de kaç ABD askeri kalacak, Güvenli Bölge nasıl olacak, gibi sorular olmaktadır. Diğer yandan Astana Süreci çerçevesinde Türkiye’nin Rusya ve İran ile işbirliği devam etmektedir. Yine tarafların gerçekleştirdiği diplomatik çabaların ötesindeki açıklamalarla barışa ulaşma temposunun yavaş bir ilerleme seyrinde olduğunu anlıyoruz. Bu noktadayken bile Suriye’de yeniden imarla ilgili konuları öne sürenler ve daha fazla konuşulmasını isteyenler mevcuttur.
Dün Rusya DİB Sergey Lavrov’un Suriye’deki çözüm, Güvenli Bölge (Lavrov buna Tampon Bölge dedi) ve Türkiye’nin güvenlik endişelerine ilişkin Uzak Doğulu haber kanallarına verdiği demeç ne anlam taşıyor? Önce Lavrov’un demecine bakalım ve sonra değerlendirelim. Çünkü Lavrov bize birtakım ipuçları veriyor.
İran devriminin 40. yılındayız. Görkemli Şah Rıza Pehlevi dönemi daha dün gibiyken, 1979 yılında İran İslam Devrimi’ni yapan Ayetullah Ruhullah Humeyni’nin heyecanlı kalabalık tarafından Tahran Havaalanında karşılandığı o görüntüler de gözümüzün önünde duruyor. Dünya sahnesinde 1979’dan bu yana İran hep gündemde oldu. İranlı yöneticiler Amerika’ya “şeytanın ülkesi”, Amerikalı yöneticiler ise İran’a “şer ülkesi” muamelesi yaptı. Mesele elbette bir yönüyle bu dünyalık petrol paylaşımı, diğer yönüyle de öteki dünyalık dine hizmet idi! İşte soru şu: Humeyni yönetimi yaptıkları devrim sayesinde dünyalık ve öbür dünyalık beklentilerini karşılayabildiler mi, geçen 40 yıla bakıp bu konuda ne söyleyebilirler, yoksa bu sorunun cevabını vermek için dünya uzunca süre daha beklemek zorunda mı? Diğer yandan ABD din ve mezhep üzerinde yürüttüğü politikalarla gerçek amacına ulaşabildi mi, insanlık bu tür konularla meşgul olmaya ihtiyaç duyuyor mu?
Eski İsrail Dışişleri Bakanlarından Shlomo Ben-Ami’nin Project Syndicate’deki 19 Şubat 2019 tarihli “İdeoloji Tuzağı” başlıklı makalesini okuduktan sonra, yaklaşık üç bin yıldır insanlık üzerinde oynanan bir oyunu hatırladım. Böylesine derin bir mevzu olunca duramadım, düşüncelerimi sizinle paylaştım.
Suriye’de son tango zamanı! ABD, Arap Birliği, Avrupa, Rusya, İran, İsrail ve Türkiye başta olmak üzere Suriye meselesinde taraf olan ülkelerin son bir planlama süreci içine girdikleri görülüyor. Bu hususa geniş açıdan bakarak nelerin olup bittiğini ve ne tür hesapların yapıldığını inceleyelim.
Bugün Çin’in ve Çinli şirketlerin inovasyon konusunda ne denli yol kat ettiğini görmekteyiz. Yapay zeka, kuantum işletim sistemi, 5G internet… Türkiye veya ülkedeki şirketler neden bir kritik ürünü üretenlerden biri olamasın, bilimsel ve teknolojik sahada küresel çapta kendine bir yer bulamasın? Bu yazıda mevcut çabalar ve konular hakkında ifade edilecek bir şey olmayacak. Daha çok temel konuları bulacaksınız. Bu bir liderlik ve politika, ama sonuçta refah ile güvenlik konusudur. Bilimsel ve teknolojik alanda geç kalmak asla kabul edilecek bir konu değildir. Teknoloji yaratmak nasıl olur? Bu konu neden önemli?
